Historyk sztuki, literat. Studiował prawo i filozofię w Uniwersytecie Lwowskim. Doktorat filozofii (historia sztuki) uzyskał w r. 1905 (u J. Bołoz Antoniewicza). Habilitował się w r. 1922.
W r. 1898 podjął pracę urzędnika w Wydziale Krajowym (w jej trakcie ukończył studia prawnicze). Wciągnięty m.in. przez J. Kasprowicza, stał się też współpracownikiem, (a wkrótce członkiem redakcji) „Słowa Polskiego” (do r. 1927), obejmując po Wł. Witwickim referat sztuk plastycznych.
W r. 1921 wraz z J. Kasprowiczem i S. Żeromskim brał udział w akcji plebiscytowej na Warmii i Mazurach.
W r. 1926 objął (po J. Bołoz Antoniewiczu) katedrę historii sztuki nowożytnej w Uniwersytecie Lwowskim i wykładał jako profesor nadzwyczajny.
Interesował się głównie sztuką włoskiego Renesansu, a także twórczością artystów polskich XIX i XX wieku; tych dziedzin dotyczą jego główne prace. Pisał też dramaty, poezje i powieści.
Członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie od r. 1908.