Ziemianin, profesor Uniwersytetu Lwowskiego. Po ukończeniu studiów w Uniwersytecie Lwowskim (data nieznana), osiadł na wsi. Potem, w r. 1883, uzyskał w Uniwersytecie Lwowskim doktorat filozofii, a dwa lata później habilitację i stopień docenta prywatnego.
W latach 1885-1889 wykładał w Uniwersytecie Lwowskim historię filozofii, estetykę oraz etykę. W r. 1891 (na wniosek rady Wydziału Filozoficznego, która odrzuciła kandydaturę Adama Mahrburga na rzecz Raciborskiego) został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W tym charakterze prowadził do połowy roku 1895 wykłady z historii filozofii starożytnej i nowożytnej, etyki, psychologii (uwzględniając przy tym jej zastosowanie w kryminologii) oraz etyki i logiki. Potem, niemal do końca życia, mieszkał na wsi.
Prawie wszystkie swe prace filozoficzne (głównie z historii filozofii) ogłosił podczas pobytu we Lwowie.
Ponadto działał m.in. w Galicyjskim Towarzystwie Gospodarskim i dwukrotnie był posłem na Sejm Krajowy.
Członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie od chwili jego powstania (12 II 1904).