W 1886 r. zdała egzamin dyplomowy na nauczycielkę języka polskiego. Następnie uzupełniała swą wiedzę, zwłaszcza w zakresie pedagogiki i psychologii – bądź przez samokształcenie, bądź uczestnicząc w kursach dokształcających w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego.
Od początku swej działalności pedagogicznej udzielała się w wielu instytucjach oświatowo-wychowawczych. Przede wszystkim działała w Warszawskim Towarzystwie Higienicznym, uczestnicząc w rozmaitych jego pracach teoretycznych i akcjach oświatowych, wychowawczych i organizacyjnych. Ta działalność doprowadziła ją do podjęcia badań empirycznych nad dziećmi, co z kolei zaowocowało inicjatywą powołania w r. 1907 Towarzystwa Badań nad Dziećmi, którego została przewodniczącą.
W r. 1890 podjęła współpracę z „Przeglądem Pedagogicznym” (pisywała artykuły, uczestniczyła w pracach i badaniach J.W. Dawida – redaktora pisma, a wreszcie weszła w skład redakcji), w r. 1900 z „Głosem” (którego redaktorem był również Dawid), w r. 1906 z „Nowymi Torami” (w latach 1908-1909 była kierownikiem literackim pisma) i in. W r. 1920 Ministerstwo Oświaty powierzyło jej funkcję redaktora swego organu pt. „Szkoła Powszechna”.
Ogłosiła liczne prace z zakresu pedagogiki oraz pedologii i psychologii dziecka.
Członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie od chwili jego powstania (12 II 1904).