Gimnazjum ukończył w Piotrkowie. Studia rozpoczął (1858) na wydziale teologii uniwersytetu w Tybindze. Potem przebywał na jeszcze kilku uniwersytetach niemieckich (Erlangen, Getynga, Halle, Lipsk, Jena). Doktorat filozofii uzyskał w Jenie (1862), po czym przybył do Warszawy i w r. 1863 otrzymał stanowisko adiunkta w nowo utworzonej Szkole Głównej Warszawskiej.
W r. 1864 został profesorem nadzwyczajnym. Po likwidacji Szkoły Głównej (1869) i utworzeniu Carskiego Uniwersytetu Warszawskiego z rosyjskim językiem wykładowym postanowił w nim pozostać. Przedtem, zgodnie z postawionym mu warunkiem, uzyskał (1870) na Uniwersytecie Moskiewskim doktorat filozofii w jęz. rosyjskim.
W r. 1871 został profesorem zwyczajnym filozofii. W r. 1898 przeszedł na emeryturę, ale wykłady prowadził aż do r. 1903. Potem wyjechał do córki do Anglii, tam też zmarł.
Ów „Niemiec z pochodzenia [przez ojca], a Polak z wyboru”, bywał ostro krytykowany za swe postępowanie, styl nauczania i poglądy filozoficzne, ale również chwalony (np. przez Rubczyńskiego, Twardowskiego) za zasługi dla polskiej filozofii. Podkreślano wartość jego prac dotyczących dziejów filozofii polskiej i nieustanne zachęcanie do takich badań, jego dbałość o ochronę dóbr kulturalnych narodu, jego zaangażowanie w szerzenie wiedzy filozoficznej wśród Polaków oraz w informowanie zagranicy o osiągnięciach filozoficznych w Polsce.
Ogłosił wiele prac, zwłaszcza z zakresu fIlozofii, historii filozofii i estetyki, oraz zainicjował działalność „Biblioteki Filozoficznej”, w której wydawano przekłady klasyków filozofii.
Był członkiem Akademii Umiejętności, doktorem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie od chwili jego powstania (12 II 1904) i od początku ze statusem członka-założyciela.