Studiował filozofię, matematykę i fizykę w Uniwersytecie Lwowskim. Po doktoracie (filozofia, 1912) kontynuował studia w Getyndze: filozoficzne u E. Husserla i matematyczne u D. Hilberta. Podczas I wojny światowej pełnił służbę w wojsku najpierw austriackim potem polskim.
Habilitację z filozofii, uzyskaną (1921) w Uniwersytecie Warszawskim, przeniósł w r. następnym do Uniwersytetu Lwowskiego i wykładał jako docent prywatny, będąc równocześnie nauczycielem w szkołach średnich.
W r. 1925 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego filozofii w Uniwersytecie Warszawskim, ale po dwóch latach wrócił do Lwowa. W r. 1934 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.
Po II wojnie światowej najpierw objął katedrę filozofii i metodologii nauk na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego, potem (1955) katedrę logiki na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego, a w świeżo powstałym Instytucie Filozof1i i Socjologii PAN został kierownikiem Zakładu Logiki i wicedyrektorem Instytutu.
Ogłosił wiele prac z zakresu logiki formalnej, logicznej teorii języka, teorii definicji, semantyki, teorii poznania i metodologii nauk.
Był członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności i członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk.
Członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie od r. 1910; w latach 1938-1939 przewodniczący Towarzystwa.