Pedagog. Studiował filozofię, pedagogikę oraz nauki matematyczno-przyrodnicze w Uniwersytecie Lwowskim. Doktorat filozofii uzyskałw r. 1910 (promotorem był K. Twardowski), po czym pogłębiał studia w Paryżu, Berlinie, Lipsku, Wiedniu i Zurychu (filozofia, psychologia i pedagogika). Habilitował się z pedagogiki w r. 1934.
Był najpierw nauczycielem gimnazjalnym (od 1907), potem wizytatorem szkół średnich (1920-1925) i naczelnikiem wydziału Kuratorium Okręgu Szkolnego we Lwowie (1926-1929), a w latach 1929-1939 wykładał dydaktykę ogólną i pedagogikę w Uniwersytecie Lwowskim (od r. 1938 wykładał pedagogikę również w Wyższej Szkole Handlu Zagranicznego we Lwowie).
Od jesieni 1945 był profesorem w Uniwersytecie Toruńskim (pedagogika). Po przejściu na emeryturę specjalną w r. 1960 przeniósł się do Gdańska i prowadził zajęcia dydaktyczne w Uniwersytecie Gdańskim.
Ogłosił liczne prace, w większości z zakresu pedagogiki i dydaktyki. Twórca ogólnej teorii wychowania państwowego.
Członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie od r. 1907.