Założyciel Szkoły Lwowsko-Warszawskiej; twórca (1911) i redaktor „Ruchu Filozoficznego”, twórca (12 II 1904) i przewodniczący Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie.
Studiował w latach 1885-1889 na wydziale filozoficznym uniwersytetu w Wiedniu filozofię (pod kierunkiem F. Brentana) oraz matematykę i fizykę. Doktorat filozofii uzyskał w r. 1891.
Rok 1891-1892 spędził najpierw w Lipsku (w instytucie psychologicznym Wundta), potem w Monachium (słuchał wykładów K. Stumpfa). W r. 1892 został urzędnikiem w biurze matematycznym zakładu ubezpieczeniowego w Wiedniu.
W r. 1894 uzyskał veniam legendi z filozofii na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Wiedeńskiego. W r. 1895 został profesorem filozofii w Uniwersytecie Lwowskim w charakterze profesora nadzwyczajnego; w r. 1898 mianowany profesorem zwyczajnym. W r. 1930 przeszedł (na własną prośbę) na emeryturę, obdarzony przez Uniwersytet Lwowski godnością profesora honorowego.
Był doktorem honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Poznańskiego. Był m.in. członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, Towarzystwa Naukowego we Lwowie i członkiem honorowym Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych i Średnich.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim orderu Polonia Restituta.