Studiował w Uniwersytecie Lwowskim w latach 1907-1912 filozofię (u K. Twardowskiego) oraz filologię klasyczną. Doktorat filozofii uzyskał w r. 1912. W latach 1912-1918 uczył w szkołach średnich. W latach 1918-1961 był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego (w latach 1945-1951 kierownik Katedry Filozofii; w latach 1951-1961 kierownik Katedry Logiki). W latach 1945-1951 wykładał również w Uniwersytecie Łódzkim (był też jego rektorem). Podczas II wojny światowej uczestniczył w tajnym nauczaniu w ramach podziemnego uniwersytetu najpierw w Warszawie, potem w Radomiu.
Ogłosił ponad 500 prac, głównie z dziedziny filozofii, logiki i prakseologii.
Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk (i jej Prezesem w latach 1957-1962); ponadto był członkiem kilku zagranicznych akademii nauk, doktorem honoris causa kilku uniwersytetów krajowych i zagranicznych, członkiem wielu organizacji i towarzystw naukowych krajowych, zagranicznych i międzynarodowych (m.in. Institute International de Philosophie, którego w latach 1957-1960 był wiceprezesem, w latach 1960-1963 prezesem).
Członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie od r. 1910.