Od r. 1882 przez trzy lata studiował historię w Uniwersytecie Jagiellońskim (ale słuchał też wykładów filozoficznych Stefana Pawlickiego). Potem coraz wyraźniej skłaniał się ku filozofii i gdy w r. 1886 wyjechał do Rzymu w celu poszukiwań archiwalnych, słuchał wykładów filozoficznych w „Gregorianum” . W r. 1887 uzyskał doktorat filozofii w Uniwersytecie Jagiellońskim, po czym kontynuował studia w Lipsku (u Wundta).
W r. 1891 rozpoczął w Wiedniu także studia prawnicze; doktorat prawa i administracji uzyskał w r. 1895 w Uniwersytecie Jagiellońskim.
W latach 1895-1910 pracował w administracji państwowej i w lwowskiej Prokuratorii Skarbu.
W r. 1902 habilitował się z historii filozofii w Uniwersytecie Lwowskim i rozpoczął tu wykłady. W r. 1909 otrzymał nominację na tytularnego profesora nadzwyczajnego, a w następnym roku na profesora zwyczajnego w Uniwersytecie Jagiellońskim; tu podjął wykłady i seminaria, które prowadził do końca życia (w latach 1929-1933 za specjalnym zezwoleniem Ministerstwa z powodu przekroczenia wieku emerytalnego, potem jako profesor honorowy).
Ogłosił wiele prac z historii filozofii, etyki i in.
Od r. 1921 do śmierci był przewodniczącym krakowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Filozoficznego.
Członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie od chwili jego powstania (12 II 1904).