Studiował na Wydziale Matematyczno- Przyrodniczym w Petersburgu, potem medycynę w Uniwersytecie Warszawskim. Stopień lekarza uzyskał (eximia cum laude) w r. 1899. W latach 1899-1902 pracował we Fryburgu (szw.) i Heidelbergu. Po powrocie do Kraju studiował w latach 1903-1906 w Uniwersytecie Lwowskim filozofię (u Twardowskiego i Wartenberga) oraz historię, a równocześnie pracował w archiwach Namiestnictwa we Lwowie i Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Wiedniu.
W r. 1907 uzyskał w Uniwersytecie Lwowskim stopień doktora filozofii oraz stopień doktora wszech nauk lekarskich i veniam legendi z zakresu historii medycyny (była to pierwsza w Polsce habilitacja z tego zakresu).
Wykładał do r. 1920 nadobowiązkowo, równocześnie prowadząc praktykę lekarską. W r. 1920 za jego namową we wszystkich uniwersytetach polskich utworzono katedry historii i filozofii medycyny. On sam został wówczas powołany w charakterze profesora zwyczajnego na taką katedrę w Uniwersytecie Jagiellońskim.
Od listopada 1939 do lutego 1940 przebywał w obozie Sachsenhausen-Oranienburg. W r. 1945 wrócił na katedrę w Uniwersytecie Jagiellońskim i prowadził zajęcia do przejścia na emeryturę (od 1948).
Od r. 1909 do późnej starości działał w Komisji Historii Medycyny i Nauk Matematyczno-Przyrodniczych Polskiej Akademii Umiejętności. Od r. 1938 był członkiem korespondentem PAU.
Był członkiem Académie Intemationale d’Histoire des Sciences w Paryżu, Société Internationale d’Histoire de la Médecine w Brukseli, członkiem honorowym Królewskiego Rumuńskiego Towarzystwa Historii Medycyny.
Ogłaszał prace głównie z zakresu historii i filozofii medycyny.
Członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie od r. 1905.