Studia (prawnicze) rozpoczął w Warszawie, ale po zamknięciu uniwersytetu w r. 1905 wyjechał za granicę. Studiował (różne przedmioty) w Zurychu i Berlinie, a w końcu filozofię w Marburgu. Tutaj w r. 1910 uzyskał doktorat filozofii, po czym wrócił do Kraju. Wówczas krótko przebywał we Lwowie.
W r. 1915 objął katedrę filozofii w restytuowanym Uniwersytecie Warszawskim. Habilitował się w r. 1919 w Uniwersytecie Lwowskim.
W latach 1919-1921 był profesorem filozofii w Uniwersytecie Wileńskim, potem profesorem estetyki i historii sztuki w Uniwersytecie Poznańskim, a w r. 1923 wrócił na katedrę filozofii w Uniwersytecie Warszawskim i tu został profesorem zwyczajnym w r. 1927.
Po powstaniu warszawskim zamieszkał w Krakowie i w r. 1945-1946 wykładał w Uniwersytecie Jagiellońskim, równocześnie dojeżdżając na wykłady w Uniwersytecie Warszawskim. W r. 1950 przymusowo urlopowany, wrócił na katedrę w Uniwersytecie Warszawskim w r. 1956 i prowadził zajęcia aż do przejścia na emeryturę w r. 1961.
W r. 1924 został redaktorem naczelnym „Przeglądu Filozoficznego” i pozostawał na tym stanowisku do momentu likwidacji pisma w r. 1949.
Był doktorem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego i Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W Marburgu, w 50-lecie swego doktoratu, został wyróżniony tzw. złotym doktoratem.
Był członkiem m.in. Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk, Towarzystwa Filozoficznego w Warszawie (i jego wiceprezesem), Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych i Średnich (i jego prezesem od 1935), członkiem honorowym British Philosophical Society i International Philosophical Commitee.
Ogłosił liczne prace z zakresu historii filozofii (w tym ciągle aktualną „Historię filozofii”, której tom I ukazał się w r. 1931), historii sztuki, estetyki, felicytologii i etyki.
Członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie od r. 1910.