Organizator życia filozoficznego w Polsce.
Studiował (od r. 1889) filozofię w Berlinie, Pradze i Bernie i tu w r. 1892 uzyskał doktorat. Po powrocie do Kraju, aby skupić pracowników naukowych w dziedzinie filozofii i nauk pogranicznych, założył w r. 1897 „Przegląd Filozoficzny” i był do śmierci jego wydawcą i redaktorem. W r. 1900 przy jego udziale utworzono sekcję psychologii na IX Zjeździe Lekarzy i Przyrodników Polskich w Krakowie. Sekcja ta obejmowała również filozofię, szczególnie licznie reprezentowaną (znowu dzięki jego inicjatywie) na X Zjeździe Lekarzy i Przyrodników w r. 1907 we Lwowie i była zaczątkiem późniejszych ogólnopolskich zjazdów filozoficznych.
Był również inicjatorem, twórcą i przewodniczącym powstałego w r. 1907 Polskiego Towarzystwa Psychologicznego w Warszawie, które – mimo ograniczenia w nazwie, narzuconego przez władze carskie – obejmowało również działalność w dziedzinie filozofii. Z jego inicjatywy działalność ta wykraczała poza wewnętrzne ramy Towarzystwa przez liczne cykle filozoficznych wykładów i odczytów publicznych.
Brał udział w utworzeniu (w 1907) Towarzystwa Badań nad Dziećmi i był jego wiceprzewodniczącym. W r. 1911 przy Towarzystwie Psychologicznym utworzył Pracownię Psychologiczną, przekształconą w r. 1913 w samoistny Warszawski Instytut Psychologiczny zajmujący się badaniami w zakresie psychologii, zwłaszcza eksperymentalnej. W r. 1913 współdziałał w powstawaniu (a następnie był członkiem) Komisji do Badania Historii Filozofii w Polsce w ramach Akademii Umiejętności w Krakowie. W r. 1915 założył w Warszawie Instytut Filozoficzny i był jego przewodniczącym.
Czynnie współdziałał przy tworzeniu Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie, którego członkiem był od chwili powstania (12 II 1904).