Jeden z pierwszych uczniów Twardowskiego. Studia w zakresie nauk przyrodniczych i filozofii rozpoczął w Uniwersytecie Lwowskim w r. 1896. W r. 1900 złożył egzamin na nauczyciela historii naturalnej oraz matematyki i fizyki (rozszerzony w r. 1905 na propedeutykę filozofii). Doktorat filozofii uzyskał w r. 1901 w Uniwersytecie Lwowskim, po czym uzupełniał studia (psychologia) w uniwersytetach w Wiedniu oraz w Lipsku (u Wundta). Po uzyskaniu habilitacji w Uniwersytecie Lwowskim (1904), został od r. 1905 docentem prywatnym filozofii tegoż uniwersytetu. Od r. 1902 aż do czasów I wojny światowej był nauczycielem gimnazjalnym. W r. 1919 został mianowany profesorem nadzwyczajnym w Uniwersytecie Warszawskim i objął katedrę psychologii (po E. Abramowskim). W r. 1920 został profesorem zwyczajnym. Normalne zajęcia prowadził do wybuchu II wojny światowej. W latach 1945-1948 ze względu na stan zdrowia prowadził jedynie seminarium u siebie w domu. Ogłosił wiele prac, głównie z zakresu krytyki artystycznej i teorii sztuki oraz z psychologii, a ponadto religioznawstwa, etyki świeckiej i historii filozofii. Zachęcony przez K. Twardowskiego dokonał przekładu niemal wszystkich pism Platona.
Ponadto sam zajmował się sztukami plastycznymi: rysował (ilustrował swe książki oraz dialogi Platona), malował i rzeźbił (wykonał m.in. medal dla K. Twardowskiego od jego uczni6w).
Członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie od chwili jego powstania (12 II 1904).