Studiował filozofię w Uniwersytecie Lwowskim w latach 1901-1906. Doktorat (u K. Twardowskiego) uzyskał w r. 1906. W latach 1909-1910 kontynuował studia filozoficzne w Berlinie i Paryżu. Od r. 1906 do 1928 był nauczycielem gimnazjalnym (egzamin nauczycielski z propedeutyki filozofii, matematyki i fizyki złożył w r. 1907).
Od r. 1922 prowadził wykłady zlecone z filozofii w Politechnice Lwowskiej. W r. 1924 habilitował się z filozofii w Uniwersytecie Jagiellońskim. W r. 1925 rozpoczął wykłady zlecone na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego. W r. 1927 objął kierownictwo Poradni Psychotechnicznej we Lwowie. W r. 1928 został mianowany zastępcą profesora historii i metodologii nauk przyrodniczych i humanistycznych w Uniwersytecie Poznańskim (tamże w r. 1929 profesor nadzwyczajny). W r. 1937 został profesorem zwyczajnym filozofii w Uniwersytecie Jagiellońskim.
Ogłaszał prace z zakresu metodologii (zwłaszcza nauk przyrodniczych), logiki, filozoficznych problemów współczesnej fizyki i in.
Członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie od r. 1909.